کانال سازی مخابراتی به معنای ایجاد یا تعیین یک مسیر ارتباطی بین دو یا چند نقطه در شبکه مخابراتی است. این مفهوم معمولاً در زمینه‌های مخابرات، اینترنت، و ارتباطات به کار می‌رود. کانال سازی مخابراتی می‌تواند شامل مسیرهای فیزیکی یا لایه‌های نرم‌افزاری باشد که اطلاعات بین نقاط مختلف جابه‌جا می‌شوند. در زیر توضیحاتی در مورد دو نوع اصلی کانال سازی مخابراتی آورده شده است:

1. کانال سازی مخابراتی فیزیکی:

   • فیبر نوری: ارتباطات اپتیکال از طریق فیبرهای نوری که نور را برای انتقال اطلاعات استفاده می‌کنند.
   • کابل مسی: انتقال اطلاعات از طریق موصلات فلزی مانند مس.

2. کانال سازی مخابراتی نرم‌افزاری:

   • پروتکل‌های ارتباطی: استفاده از پروتکل‌ها و استانداردهای مختلف برای انتقال اطلاعات از طریق شبکه‌های مخابراتی.
   • پروتکل‌های اینترنتی (IP): ارتباطات اطلاعاتی از طریق پروتکل‌های مبتنی بر IP که برای ارتباطات اینترنتی و شبکه‌های مخابراتی استفاده می‌شوند.

کانال سازی مخابراتی اهمیت زیادی در جهان مدرن دارد، زیرا بسیاری از ارتباطات و انتقال داده‌ها از طریق این کانال‌ها انجام می‌شود. این فرآیند به عنوان یک بخش اساسی در زمینه مخابرات و فناوری اطلاعات در جهت ارتقاء ارتباطات و ایجاد امکانات ارتباطی پیشرفته استفاده می‌شود.